Lim f(μ), μ->τ.σ (ή απλά ο μαθητής στα όρια του!)

Σχολείο!Πρωινό ξύπνημα νωρίς το πρωί για κάτι τόσο ανώφελο και βασανιστικό μα όταν φτάνει σιγά σιγά στο τέλος κανείς δεν ξερει πώς μπορεί να αντιδράσει ένας μαθητής...Ουσιαστικά το άρθρο αυτό θα προσπαθήσει να βρεί το lim f(μ),με το μ να τείνει στο τ.σ (όπου μ=μαθητής και όπου τ.σ=τέλος σχολείου).

Έχω περάσει σχεδόν δώδεκα χρόναι μέσα στις τάξεις και η αποφοίτηση πλησιάζει άλλωτε απειλητικά μα τις περισσότερες στιγμές λυτρωτικά.Δώδεκα χρόνια άγχους,εξετάσεων,πίνακα,θρανίων...Δώδεκα χρόνια όμως γεμάτα φιλίες,γέλια,μαλακίες στην τάξη,απουσίες για κοπάνες...

Κοιτάς την τάξη και την μισείς που σου τρώει κάθε μέρα τόσες ώρες άσκοπα...Θα μπορούσες να κοιμηθείς,να κάτσεις στο ίντερνετ,να βγείς για έναν καφέ...Θα μπορούσες και να διαβάσεις ακόμα!Όμως όσο κι αν δεν θέλεις να το πιστέψεις,αυτή η τάξη είναι το καλύτερο social network που έχει εφευρεθεί,αυτο το σχολείο είναι το καλύτερο πρωινάδικο που θα μπορούσες να δείς και οι κοπάνες είναι οι καλύτεροι καφέδες της ζωής σου..Οσο για το διάβασμα?Έ...υπάρχουν και τα φροντιστήρια!

Έτσι,επιστρέφοντας στο αρχικό μας όριο,κανείς δεν ξέρει πώς μπορεί να αντιδράσει ένας μαθητής στο τέλος του σχολείου...Γιατί απλά...Μια μικρή πόρτα κλείνει και η πόρτα που βρίσκεται μπροστά οδηγεί στο άγνωστο...

We are back!

Ξανά πίσω...Μετά απο ένα καλοκαίρι γεμάτο αξέχαστες στιγμές και κάτι βδομάδες σχολείου αποφάσισα να ξαναγράψω!Μετα απο πολύ,πολύ καιρό...So i am back!Ελπίζω με όχι το ίδιο καταθλιπτικά κείμενα όπως πέρσι,μα με πιο χαρούμενες νότες!

Spring stars!

Είναι τόσο υπέροχος ο ουρανός την άνοιξη...Πραγματικά δεν χορταίνεις να τον κοιτάς....Ελάχιστα σύννεφα που κάνουν το τοπίο να μοιάζει σκοτεινό και μυστηριώδες....Τόσα πολλά αστέρια....Όλα τόσο φωτεινά που σε μαγεύουν και σε κάνουν να ερωτευτείς,να νιώσεις τόσο όμορφα...Δύσκολα το καταφέρνουν αυτό οι άνθρωποι!Αλλα ακόμα κι αν καταφέρουν να σου δημιουργήσουν ενα τόσο όμορφο συναίσθημα, συνήθως είναι τόσο εύθραυστο που με μιά απλή κουβέντα καταστρέφεται...

Έτσι τα αστέρια δεν μιλούν.Μένουν εκεί,κρύα και φωτεινά,χωρίς να νοιάζονται για τα προβλήματα σου,τις έγνοιες σου...Απλά σου χαρίζουν μια όμορφη βραδιά!Αυτά και το φεγγάρι....

Τελικά τα μόνα πράγματα που χρειάζεσαι για να νιώσεις καλά είναι πάντα δίπλα σου,μα ποτέ δεν τα βλέπεις...Φαντάσου την ζωή χωρίς μουσική,χωρίς φίλους,χωρίς ουρανό....Τότε θα νιώσεις πως όλα όσα χρειάζεσαι είναι δίπλα σου....Οπως λέει και το τραγούδι,χωρίς να θυμάμαι ακριβώς τους στίχους,η ζωή είναι τα πράγματα που θεωρείς δεδομένα.Αν όλα αυτά χαθούν τότε χάνεσαι κι εσύ σιγά σιγά...

          

Οκ μπορεί να σας ρίχνω λιγάκι,αλλα είναι ωραίο μερικές φορές !ΧΔ Αι αμ σόρρυ αμπάουτ δατ δεν!

NOFX - Flossing a dead horse!

Άντε γιατί πολύ μαυρίλα έπεσε εδώ μέσα!

Κατασκήνωση.....

Κατασκήνωση είναι τρόπος ζωής....Δύσκολα μπορεί κανείς να σου πάρει κανείς κατι που αγαπάς τόσο όσο εγώ την κατασκήνωση...Έχω ζήσει τόσα πολλά εκέι μέσα σε τόσες λίγες μέρες...22 μέρες γεμάτες χορό,ενέργεια,χαρά,μαγεία....

Τα πάντα μοιάζουν τόσο τέλεια στην κατασκήνωση!Αυτό μου έμεινε απο το σημερινό σεμινάριο (γιορτή) ομαδαρχών στο βελίδειο....2 ώρες γεμάτες κατασκήνωση μπορούν να σου φτιάξουν την διάθεση όσο δεν μπορείς να φανταστείς!Δύσκολα καταλαβαίνει κανείς τι εννοώ με αυτό αν δεν έχει ζήσει την κατασκήνωση....Λίγος χορός με φίλους που έχεις να δείς απο το καλοκαίρι που περάσατε τόσο ωραία,συνθήματα που σε γεμίζουν συναισθήματα και σου θυμίζουν την τελευταία βράδια που έζησες εκεί...Τόσο πάθος μέσα σε λίγες μικρές στιγμές!

Αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου...Έτσι θα την χαρακτήριζα!Αν και αυτό δεν μπορεί να περιγράψει τίποτα.Όπως είπα όλα μοιάζουν τόσο ωραία στην κατασκήνωση!Απο το πρωινό στην τραπεζαρία μέχρι πολύ αργα το βράδυ,κάθε στιγμή ειναι τόσο ξεχωριστή...

Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον τι νιώθεις μια βραδιά στο θεατράκι?2000 άτομα να φωνάζουν γιατι γουστάρουν την κοινότητα τους,γουστάρουν την πτέρυγα τους, γουστάρουν το μέρος,τους ανθρώπους....Να τρέχεις,να φωνάζεις,να χορεύεις,να περνάς καλά σε ενα μέρος που αγαπάς και θα αγαπήσεις απο την πρώτη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου εκεί!Να κλαίς σαν μωρό όταν θα πρέπει να την αποχωριστείς και να μετράς αντίστροφα τις μέρες μέχρι να ξαναγυρίσεις....

Γιατί τελικά....Κατασκήνωση είναι τρόπος ζωής!

Μισώ τα λεωφορεία!

Λεωφορεία....Δεν ξέρω γιατί αλλα νομίζω πως αντιπαθώ τα λεωφορεία!Καταστρέφουν τόσες όμορφες μοναχικές (και όχι μόνο) στιγμές με μοναδικό όφελος το να κερδίσεις ελάχιστο χρόνο, αν και, μεταξύ μας, σπάνια το λεωφορείο φτανει γρήγορα στον προορισμό του...

Συχνά με παροτρύνουν να προτιμήσω το λεωφορείο για να πάω κάπου, αντί να προχωρήσω μια διαδρομή δύο ή τριών στάσεων...Γιατί?Γιατί να στριμωχτώ σαν την σαρδέλα σε ενα όχημα που βρωμάει πολυκοσμία και είναι γεμάτο θόρυβο και φωνές?Γιατί να υποστώ τον καθένα εκει μέσα γιατί απλά βαριέμαι να κουνηθώ?

Έτσι συνήθως προτιμώ να διανύω μικρές αποστάσεις με μοναδικό μεταφορικό μέσο, τα δυό μου πόδια...Γιατί?Γιατί μπορώ να απολαύσω μια βόλτα στην βροχή ή στον ήλιο,να δώ τους ανθρώπους γύρω μου,να τους παρατηρήσω...Μπορώ να ακούσω μουσική και να τραγουδάω μονάχος μου στον δρόμο χωρίς να με ενδιαφέρει ποιός και γιατί θα με κοιτάξει.....Μπορώ να αναπνέω καθαρό καυσαέριο...Μπορώ να ζήσω στιγμές που ποτέ δεν θα ζούσα σε ενα λεωφορείο!

Φυσικά το πράγμα γίνεται ακόμα καλύτερο όταν έχεις καλή παρέα...Γέλια,ατέλειωτες βλάκείες,τρέλα...Όλα αυτά χωρίς να κλείνεσαι σε ένα λεωφορείο που μόνο τα νεύρα μπορεί να σου σπάσει...Γιατί το λεωφορείο σου βάζει όρια...Ενω στους δρόμους είν'η ελευθερία....Μισώ τα λεωφορεία!

Σκέψεις κι αναπάντητα ερωτηματικά...

Γιατί οι άνθρωποι βρίσκουν συνεχώς δικαιολογίες για να είναι χάλια?
Γιατί οταν το καταφέρνουν προσπαθούν να το ξεπεράσουν οσο πιο ανώδυνα γίνετε και ξεχνούν πως προσπάθησαν με κάθε μέσο να το καταφέρουν?
Γιατί δεν ζούν και αυτήν την στιγμή οπως όλες τις άλλες?

Μήπως απλά ο άνθρωπος φοβάται να νιώσει?Όμως αν τελικά ξεπεράσει τους φόβους του και αποφασίσει να νιώσει, γιατί βάζει όρια λογικής και πρέπει σε κατι που απλά δεν μπορεί να μπεί σε όρια οπως είναι τα συναισθήματα?Στο κάτω-κάτω ποιός μπορεί να κρίνει τι είναι σωστό και τι όχι?

Η απάντηση βρίσκεται μέσα σου...Μέσα σ'αυτό το κρύο και φοβισμένο σώμα σου κρύβεις μια τόσο φλογερή ψυχή που αντέχει πολύ περισσότερα απ'όσα τολμάς να νιώσεις....Και όλο αυτο γιατί φοβάσαι...Τον πόνο?Την θλίψη?Τον έρωτα ή την αγάπη που τόσο καιρό ψάχνεις να βρείς ενω όταν σε πλησιάσει χάνεσαι?

Μάλλον όλα αυτα....και τίποτα απ'αυτά.....Όνειρεύεσαι!Γιατί όλα οσα ζείς είναι ενα όνειρο που,για καλή ή κακή σου τύχη, βλέπουν δισεκατομύρια ατομα μαζί σου....Ξέρεις πως ανα πάσα στιγμή μπορεί να ξυπνήσεις και να είσαι νεκρός όμως εσύ βάζεις τα δυνατά σου για να κάνεις το όνειρο εφιάλτη...Να νιώσεις επαναστάτης σε ένα όνειρο οπου για σένα όλοι είναι χαρούμενοι “ζώντας” και κυνήγώντας την μίζερη ζωή τους....Ξεχνάς όμως πως για σένα πάντα η επανάσταση ήταν ο έρωτας!
Συνεχίζεις όμως να τον φοβάσαι και κλαψουρίζεις σαν μωρό όταν το νιώθεις μέσα σου, να σου τρυπάει την σάρκα και να ματώνεις προσπαθώντας να το εξωτερικεύσεις...

Σε νιώθει?Μπορεί κανένας να νιώσει μαζί σου και να σε καταλάβει χωρις κάν να σου μιλήσει?Ή μήπως τελικά οι λέξεις δεν είναι αυτο που ζητάς....?Μια ματιά σου δένει την ψυχή και κάνει κόμπο το στόμα σου...Αργοπεθαίνεις και τότε νιώθεις πόσο σημαντική ειναι για σένα η ζωή σου....Νιώθεις το σώμα σου να μήν ανταποκρίνεται και το στόμα σου ξερό απο την παγωνιά της ψυχής σου...Ξεκίνησες με όνειρα και φιλοδοξίες,με σκέψεις για ένα καλύτερο αύριο και τελικά ξέχασες να ζήσεις το σήμερα....Η μοναδική σου σωτηρία?Δεν υπάρχει σωτηρία για σένα πια....Τουλάχιστον στο μυαλό σου....”ΣΤΑΜΑΤΑ,ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ???”...σου φωνάζουν διάφορες φωνές της συνείδησής σου...και όλα αλλάζουν....με ένα μόνο χάδι της...με ένα μονάχα φιλί της....